en gaf prioriteit aan de zware industrie ten koste van de behoeftenbevrediging van de massa (wonen, consumptiegoederen).
Nog jaren zal de wereld de invloed van Brezjnevs Sovjetunie ondergaan: de wapenbeheersingsbesprekingen, het praten over meer handel en de bevordering van de vrije omgang van personen en denkbeelden - dat alles kon alleen slagen in een sfeer van vertrouwen, een vertrouwen dat het Westen eerder had in de daden van de Sovjetunie dan in de woorden van Leonid Brezjnev. Dat was met de Volksrepubliek China al evenzo. De expansie van de Sovjet-invloed in Afrika en het Midden-Oosten, vaak door bemiddeling van Cubanen en Oostduitsers, wekte de Westerse vrees voor de bedreiging van de grondstoffen-aanvoerlijnen. De Russische invasie in Afhanistan bevestigde dat de Brezjnev-doctrine niet tot het Sovjetblok werd beperkt. In Polen hielden de Russen de zaak in de hand door militaire dreiging. Men zal Leonid Brezjnev ook gedenken als de man van de nieuwe grondwet van de Sovjetunie, die in 1977 de Stalinversie van 1936 verving. Maar ook deze grondwet beloofde de Sovjet-burger vrijheden, die in de praktijk maar zelden gerespecteerd werden.
Brezjnev was ook een ijdel man, hij accepteerde meer onderscheidingen, medailles enz. dan enige andere Sovjet-leider, tot en met nog onlangs de Afghaanse Ster van de Vrijheid. Chroesjtsjov wordt met genegenheid herdacht omdat hij honderdduizenden Russen, Oekraïners enz. uit de Stalinistische Goelag bevrijdde. Onder Brezjnev werd Soltsjenitzin verbannen, Sacharov gedwongen om Moskou te verlaten en zich in Gorky te vestigen, en werden duizenden dissidenten naar psychiatrische inrichtingen verwezen. Weinig om de liefde van de burger te winnen. Brezjnev was wel dol op zijn familie, maar dat vertaalde zich ook in onverholen nepotisme. In zijn betrekkingen met het Westen kon Brezjnev voor duif of havik spelen, maar hij aarzelde nimmer in zijn pogingen om de invloed en de macht van de Sovjetunie uit te breiden.
Hoogtepunten van het Brezjnev-regime waren de verzoening met de Bondsrepubliek Duitsland onder bondskanselier Willy Brandt en de opening naar de Verenigde Staten onder president Nixon. Dieptepunten waren Afhanistan en Polen, de verslechterde betrekkingen met de Verenigde Staten en tenslotte ook de negatieve economische nalatenschap waarop wij nog terugkomen. Er tekent zich een belangrijke heroriëntatie af in de buitenlandse politiek van de Sovjetunie. Men verwacht overigens geen doorbreken van de continuïteit noch avontuurlijke ontwikkelingen, mede gezien de noodzaak binnenlandse problemen aan te pakken. Diepgaande hervormingen zullen in de Sovjetunie nodig zijn, en het is niet zeker dat de