De Gemeenschap. Jaargang 4

(1928)– [tijdschrift] Gemeenschap, De– Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

[pagina 242] [p. 242]
A. den Doolaard: De dood van den viking   De voeten vooruit gestrekt   Het hoofd onverschillig op 't hout   Dood de mond die geen mond meer wekt   Dood de handen die niemand vouwt.       Speelsch de machtige boeg   Die de branding spleet naar zijn wil.   Die eens de golven sloeg   Zijn handen zijn zonder wil.       Droef de monden waar zijn mond sliep   Handen wringen hun wee.   Die hun listen wakker riep   Rust in de schoot der zee.       Geen die van der vuisten kramp   De knellingen kon ontdoen.   Hij verliet der levenden land   Onvergeven en onverzoend.       Eenmaal was dit hoofd gedwee   Op knieën kussend bemind.   Hij zag het schommlen der zee   Door het haar dat zijn hand omwindt.       Maar hij zag de oogen niet   Die eenzaam over hem heen   Het weenen tegengaan   Om de eenzaamheid der zee.
[pagina 243] [p. 243]
Zij ging met een lach en een lied   Zij die trotsch zijn weenen niet.   Hij stond recht voor het leege verschiet   Zij die sterk zijn tuimelen niet.   ⊊asp;   Hij dreef heen in donkere kracht   Blindlings richtend op iedere ster.   Roode kussen geroofd bij nacht   Houden denken en weenen ver.       Geen lijf dat hij lachend beziet   Heeft het hart, dat hij roekloos verloor.   Elke mond wordt een donker verdriet   Voor wie liefde had en verloor.       Hij ontzwierf als een fakklend gevaa   Een vlam die in kusten viel.   Wie hem scherp bij den wind niet ontvaart   Keert met gebroken kiel.       Zijn naam wordt nu wit met het schuim   Zijn roem een klank in den wind.   Wie na hem op schilden slaat   Heeft zijn kervende hand niet gekend.       Die der zeeën gevangene was   Op den horizon ziet hij neer.   Die in donkere hartstochten lag   Keert wit tot de sterren weer.       Wie op aarde treedt zal vergaan   Een elk is in 't einde alleen.   Maar geen leeft, die niet tartende staat   En lachend zijn noodlot neemt:   Brandend leven en brandend vergaan   Op een zee die geen dooden beweent.