bekwam ook veel meer dan een louter akkuraat en precies werk. Lucien Goethals bevestigde wat ik reeds kon vermoeden; zijn meesterlijke hoedanigheid om een atmosfeer te scheppen, te accentueren of te suggereren; zijn bekwaamheid om de poëzie van het beeld, de subtiliteit van de filmische narratie te begrijpen en te onderlijnen met muziek.
Ik behoor tot dat soort mensen die zich melomaan noemen en geen noot muziek kennen (Slechts de solsleutel kan ik wondermooi tekenen). Ik weet en voel de aard van muziek die past bij mijn beelden, maar kan het slechts aan weinigen overmaken; Lucien is één van dezen; enkele woorden, enkele schetsen of het samen bekijken en bespreken van de beelden en de ‘fluide’ die ons verbindt heeft geageerd. Wij kennen dezelfde taal maar spreken ze anders uit! Wanneer ik daarna de muziek beluister, ben ik meestal een beetje ontredderd; dat klopt niet volledig met hetgeen ik mij voorstelde. Het blijft tenslotte Lucien Goethals' muziek en helemaal geen adaptatie van mijn eigen muzikale dromerijen. Vóór het synchronisatiewerk volledig afgewerkt is ben ik al totaal vertrouwd met zijn visie en overtuigd dat zijn muziek de geest van de film veel dichter benadert dan al mijn vage melodieuze visioenen.
Lucien Goethals heeft de partituur geschreven voor de helft van mijn produktie. Gezien de aard van mijn films had hij niet zoveel gelegenheid zijn elektroakoestische experimenten hiervoor toe te passen. Van tijd tot tijd heb ik hem weggehaald van zijn toetsen, filters, regelaars en stopkontakten om hem te confronteren met viool, hobo, fluit of concertina; ...maar ik geloof niet dat hij het mij kwalijk heeft genomen!