De moeder stond bij 't houten kruis te weenen

en de avond zonk, met bloed in 't glanzend oog;

daar was geen wind, die in de lucht bewoog:

het leven was van de aarde schier verdwenen.

 

En aan het kruis een Man - met om zijn beenen

en op zijn borst ook bloed, wijl 't hoofd hem woog,

en geene klacht zijn lippen meer bewoog,

daar hij gelaten zag zijn moeder weenen.

 

Zoo werd het land, - dat België wordt geheeten -

gekruisigd, en het roode, schamel bloed

vloeide uit zijn flanken, wreed aan stuk gereten.

 

Zijn volkje, dat nu moedloos zwerven moet,

stond weenend, met geknakt doch rein geweten,

wijl België het bezag, oneindig-zoet.