maximalen

Groep van Nederlandse en Vlaamse dichters die via de bloemlezing Maximaal (1988), met bijdragen van o.m. T. Lanoye, K. Michel en J. Zwagerman, zich afzet tegen de minimal art en de als introvert en saai gekarakteriseerde dichtkunst van die tijd, ten voordele van een vitale, extraverte en expressieve poëzie. Een kleine tien jaar later zal een gelijkaardige reactie zich voordoen in het proza van de zgn. Generatie Nix, met o.m. R. Giphart, A. Grunberg, P. Mennes, H. Brusselmans, en het tijdschrift Zoetermeer. De naam verwijst naar de cultroman Generation X (1991) van D. Coupland, waarin een uitzichtloze generatie wordt getekend, op zoek naar kicks om de verveling te bestrijden. Met een boutade zou men kunnen stellen: hun romans gaan over ‘niks behalve kicks’.

Lit: J. Zwagerman, ‘Maximale jaren’ in K. Hageraats e.a. (red.), Feest in de letteren, themanummer van Bzzlletin 22 (1992-1993), 200, p. 102-120 • K. Wauters, ‘“Pump up the volume!”. De Maximale beweging in de Nederlandse poëzie’ in Literatuur 12 (1995), p. 250-258 • Th. Vaessens, ‘Een weg door het korenveld. Het Nederlandse poëziedebat sinds Maximaal’ in Nederlandse letterkunde 7 (2002), p. 343-372 • H. Brems, Altijd weer vogels die nesten beginnen (2006), p. 539-542 en 563-568.