Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

(1966)–Fritzi ten Harmsen van der Beek

[p. 23]
[Lachen bladluis, niet]   Lachen bladluis, niet       zaniken maar lachen, in een wig van wanhoop,   met de kop omlaag en vastgeschoten, lachen tot       het sterven nader staat dan. En dan is vrede be-   vrediging godweet, en nader dan die onweelde, die       trossen van ontsteltenis die onze smart zozeer   ontsieren, en dan trekt liefde op als nevel boven       slagveld. Dan scharrelt een vogel naar brood of   wormen in ogen van gesneuvelden, o weerloosheid,       en dan geen blik van hebzucht meer verscheeld! Dan   stromen hoop, geloof en sexualiteit voorbij aan       de ingetrapte deuren van onze poëtische lichamen:   als vuil water aan hoger gelegen puin en Godweet       op die hoogten, op die verheven vuilnisbelten het   zoeken naar brood of liefde zuiverheid. Lees nu
[p. 24]
nog maar, nog wees niet stukkend of verwoest, maar   lachend, want leven een verschuiming, kwijl op       muilen van hebzuchtigheid. (Merkwaardige conceptie,   want vreten is stront, au fond, en liefde zaad, en       zaad geld en geld vreten en vreten je weet wel.) Ja-   wel. Mij hongert ook, mij dorst en ik verslinger,       maar onverschilligheid mij nu bevalt en lachen mij   behelst en ik beteken een geraamte, maar een wel       gewaarschuwd. Nu zie dus toe op mijn hilariteit en   mijn ontveinzing, veroordeel of ontken: in zoveel       parken zijn mijn woestenijen zoveel bewijzen tegen   mij en die wou dan beweren, in deze ontwolfde dagen,       dat homo homini penis is?