Geachte Muizenpoot en achttien andere gedichten

(1966)–Fritzi ten Harmsen van der Beek

[p. 27]
[Krasse taal van gene zijde.]   Krasse taal van gene zijde.       Wij staan onze vader toe nogmaals te spreken, maar,   hoezeer ook voorbereid op alles door onzalige dromen:       zo jongens, daar ben ik weer, zullen we maar meteen   naar huis, (en godweet hoelang verkocht al en het geld       verpest) en grappen: hoe gaat het er mee, nou goed, ik   zag Pappa nog in Americain, (dit blijft opwindend, nu       al zes jaar na zijn dood), blijkt ons totaal onmachtige   beheer over de ontembare materie voor de ontslapene       van overleefd belang. - Er was zoveel en onduidelijk   lawaai, zegt hij, mijn onverwoestbare liefde overstemd       door de rampzalige langzame treinen op de afgezaagde   vertrekplaatsen waar ik terzijde stond vol wurging, kind,       tussen zinledige versierselen, je hatend en liefhebbend   omdat je weer hors d'oeuvre had gevreten op mijn rekening:
[p. 28]
hoe overtuigd was ik van mijn onsterfelijkheid, een echte   rotgrap. Nu ben ik, zoals vroeger stombezopen, verheven       boven iedere verdenking tot in grazigheid van zachte,   zeer voorzichtig overregende, onvergelijkelijk groene       landschappen, waarin ik wrakeloos uitzie naar spelende,   verwende hazewindhondjes. De verdomde ellende is dat       de weinigen waar je van houdt een soort verachtelijkheid   aan deze gevoelens schijnen te ontlenen: hoe anders,       zonder God of gebod, zouden jullie langer blijven door-   darren tussen de bezielde levenslustige biefstukken,       mijn mooie nerfjes, o babytjes van vroeger, o verlangen   in deze onherbergzaamheid naar warm smoezelig vel over       kwetsbaar, overvloedig bekleed gebeente -