Snikken en grimlachjes

(ca. 1906)–François Haverschmidt– Auteursrecht onbekend

[pagina 12] [p. 12]
XXXIII.   Mijn hart was toegevroren,   Mijn tranen vloeiden niet meer.   Toen trof mij haar gloeiende blikstraal,   En de wateren ruischten weer.       O ware ik toch verdronken   In den bitterzilten vloed!   In brakke liefdetranen   Te smoren is honingzoet.