Verzameld werk (2 delen)

(1951-1952)–J.H. Leopold

[p. 108]
Claghen
[p. 109]
1   Hoe druk, hoe druk loopt door mijn hoofd   al dagelijksch gebeuren!   Het heeft mijn arm en afgesloofd   besef gegrepen en geroofd   en is het weg gaan beuren.       En ik heb zelf mijn wil gericht   op dit fel aandacht schenken;   want dat, wat binnen in mij ligt,   dit wreed en deerelijk gezicht,   ik mag er niet aan denken.       Waar al wat eens had toebehoord,   vernield is en geschonden,   waar zooveel edel jongs vermoord,   het leven zelf werd weggesmoord   tot nimmermeer gezonden,       daar is zoo diepe ellendigheid,   een leegte zoo volslagen,   dat nauwelijks een snikken schreit   verloren door de eenzaamheid   en de verlaten dagen.
[p. 110]
2   O pijn om van   ineen te zinken   en kalm lafhartig   zielsverminken,       dat is zoo grievend   diep gedrongen,   dat er mijn hart   werd afgewrongen,       dat kon zoo komen   tot op het leven,   dat ik op stond   moest gaan begeven,       dat ik verlamd   en machteloos   alleen kan ademen   en altoos       wachten, verwachten   wat nu nog mag   volgen als   genadeslag;       terwijl in zwakke   en wee verdriet   mijn zielsbetrouwen   van mij vliet
[p. 111]
en al mijn denken   stokt en stil   en moe gaat worden   en zonder wil       en maar tot eenen   stand bereid,   tot staren op de   wanhopigheid.           En dan weer komt het   in mij op,   dat ik ternauwernood   het verkrop;       dan rijst het walgen   mij naar den mond,   de afschuw op mijn   lippen stond       en wilde drift   tesamen schiet,   die al het andere   van zich stiet.       Dan schudt mijn trots   het van zich af,   al dit bedekte,   dat valsch en laf
[p. 112]
ging triomfeeren   om klein geluk,   winst van een nietig   oogenblik.       En voelt zich vrij   en zuiver bloot   en onbelemmerd   en enkel groot       omhoog gerezen   en opgericht,   den ganschen jammer   in het gezicht!           O wisseling   en wederkeer   van luidkeels opgaan   en zinken weer;       golving, die on -   verbroken deinde,   waarvan het nauw   geboren einde       een volgende aanvang   had gevonden   en tot geen stilstand   komen konde.
[p. 113]
O woedende onrust,   die mij schudt,   mij die ook zelf   al uitgeput,       die van geen aflaat   weten mocht,   ook den bezwekene   nog bezocht,       die weggehouden   werd met zorgen,   maar dubbel foltert   in het verborgen;       geheime ziels -   beschadiging,   die elk vertroosten   onderving,       die ieder hopen   heeft bedrogen   en al mijn kracht   heeft weggezogen       en door wil duren   en niet genezen;   o God, wat mag   het einde wezen?
[p. 114]
3   In claghen, claghen   Vergaen de daghen   Van nu en gister en altijt;   Ic can de ueren   Niet verdueren   So swaer en hulpeloos beschreit.       Den naght verwaghten   Moet ic met smaghten   En hij en brenght niet wat ic soght,   En met besorghen   Comt de morghen;   Dattic hem tegen houden moght