Hekeldichten
(ca. 1920)–Joost van den Vondel–
Auteursrecht onbekendMet de aantekeningen der ‘Amersfoortsche’ uitgave
[pagina 83]
| |
Jaergetyde aant. van wylen Heer Joan van OldenBarnevelt, Vader aant. des Vaderlants.Orakel
aant..
Quid
aant. sentire putas omnes,Calvine,
recenti
De scelere, & fidei violatae crimine?
I.
's Lants treurspel weêr verjaert, om
wiens
aant. gedoemde trouwe
Als weeu, of wees in rouwe,
Bedrukt en troosteloos, treurt Hollants goê gemeent
Op Grootvaêrs
aant. kout gebeent.
II.
Den aert des afgronts
aant.
Gode
Aenteegh, en had Godts Naem, tot zuivring van haer zaek,
Gebrantmerkt op haer kaek;
III.
Ontbrak 'er 't zegel, om dien gruwel
kracht te geven,
Met quetzing van het leven,
En afgemartelt bloet der allervroomste borst,
Daer helsche wraek naer dorst.
IV.
Geschantvlekt als verraders,
Verwijst ons' Bestevaêr
aant.,
met afgeleefden strot,
Te verwen 't Hofschavot
aant..
V.
Geduldigh stapt hy met sijn stokxken
naer het ende
Van doorgesolde ellende,
Van last, en barens wee; o bank
aant. des doots! o zant!
Waer toe verzeilt ons Lant?
VI.
De ziel, nu zeilvlugh om door d' aders
uit te varen,
Begraeut de trage jaeren,
En noopt
aant. den ouderdom. Haer frissche
jonge moedt
Wil bruizen
aant., door zijn
bloet.
VII.
Na onschult
aant., en gebedt, getroost voor 't zwaert te bukken,
Door 's boezems openrukken,
Zagh elk in 't oprecht
aant. hart: dat allezins
bestreên,
De maet sloeg, als voorheen.
| |
[pagina 84]
| |
VIII.
Hy knielt, och! och! hy sneeft, met
sleep van nederlagen,
En storting aller plagen.
De boôm van Duitschlant * kraekt, en siddert overal,
Van zoo vermaert een' val.
IX.
Van zoo vermaert een' val besterft de
vreught en hope,
In 't aenschijn van Europe:
Euroop
aant. gevoelt dien slagh; zy zucht, en
zit verdooft,
Om 't ploffen van dat Hooft:
X.
Dat Hooft, dat heiligh Hooft, dat
spring- op springvloet schutte:
Dat Nassaus glorie stutte:
Dat Hooft, dat Spanjen, eer het sloot zijn gouden
aant. mont,
Op goude bergen stont.
XI.
De geest ontkerkert, zagh, van 's
hemels hooge deelen
aant.,
Den dollen Moortlust speelen
Met romp en hooft, en 't bloet verstrekken
aant., versch en laeu,
Een roof van 't plondergraeu
aant..
XII.
Zoo kinders, riep hij, zoo: vermaekt
u op mijn leste,
Ik offer 't lijf ten beste.
Mijn ziel, och! of de Staet gebergt
aant. waer door mijn doot!
Vint rust, in Godes schoot.
XIII.
De schim was heen, de stem voor
aant. wint ook
heen gevlogen
Wy klaeghden 't aen onze oogen:
En 't oogh was, na dat licht, in 't nare
aant. nachtgevecht,
De Veyheit quijt, en 't Recht.
Alta
aant. mente
repostum.
De tijt en heeft noit wechgenomen
Den naem en 't overschot der vromen
aant.
Want na dat zy zyn overleên,
Zo blinkt hunn' deught voor ieder een.
|
|